بررسی ارتباط مقاومت شرایین ریوی (pvr) و اندکس های عملکرد بطنی

چکیده سابقه و هدف: اندکس مقاومت عروق ریوی (pvr)، متغیر همودینامیک مهمی در تعیین تکلیف بیماری های قلبی– ریوی است که طریق اکوکاردیوگرافی هم اندازه گیری می شود. هدف از این مطالعه بررسی رابطه پارامترهای اکوکاردیوگرافیک عملکرد بطنی با pvr بود. روش بررسی: در این مطالعه، در 40 بیمار، میانگین مقاومت عروق ریوی (pvr) با اندکس های عملکرد بطنی (lvef)، عملکرد دیاستولیک بطن چپ و فشار سیستولیک شریان پولمونر (spap) توسط آزمون رگرسیون خطی و اندکس tapse بطن راست با میانگین pvr توسط آزمون من – ویتنی با استفاده از نرم افزار آماری spss ver.15 بررسی شدند. یافته ها: میانگین pvr با افزایش tapse با حدمرزی 8/1 به طور معنی داری کاهش یافت (026/0p=). spap (mean pap>25 mmhg ) به طور معنی داری باعث افزایش pvr شد (0001/0>p). بررسی رابطه بین lvef و pvr نشان داد که با افزایش ef، pvr به طور معنی داری کاهش می یابد (004/0=p). بررسی میانگین pvr در گروه های با اختلال عملکردی دیاستولیک بطن چپ نشان داد که میانگین pvr در گروه با الگوی محدود شدگی به طور معنی داری بیشتر از گروه طبیعی بود (0001/0>p). نتیجه گیری: اندازه گیری اندکس های عملکرد بطنی راست و چپ به دست آمده توسط اکوکاردیوگرافی، ابزار مطمئن و قابل دسترسی برای تخمین و پایش pvr م باشد. به دلیل اهمیت اندازه گیری مقاومت عروق ریوی در روند درمان بیماری های قلبی- عروقی و در ضمن سادگی، در دسترس بودن و غیر تهاجمی بودن اکوکاردیوگرافی، پیشنهاد می شود که از این روش به عنوان روشی قابل دسترس برای تعیین pvr و شاخصی جهت تخمین پیش آگهی استفاده شود. واژگان کلیدی: مقاومت عروق ریوی، کسر جهشی بطن چپ، فشار سیستولیک شریان پولمونر، عملکرد دیاستولی بطن چپ، اکوکاردیوگرافی.